De 'Kunst van het Kijken'

   Natuurlijk ken ik Wijnand als een overdonderende spraakwaterval aan oeverloze anekdotes waar nauwelijks een speld tussen te krijgen valt, maar bij het aankondigen van deze tentoonstelling moest ik mijn mond houden, vooral over zijn werk. Dat spreekt voor zichzelf, vond hij. Vanzelfsprekend, daar heeft hij gelijk in. Dus ga ik het maar over de man zelf hebben, Wijnand van Lieshout, 83 jaar, de nestor van de Tilburgse kunstwereld. Ik ken niemand, maar dan ook niemand, die zó goed kan kijken. Dat heeft me herhaaldelijk doen verbazen, compleet versteld doen staan. Hoe kan iemand zo eindeloos en geconcentreerd naar iets kijken en daar van alles in kan zien dat voor velen onder ons immer een verborgen rijk zal blijven. Wijnand ziet overal wat in, de meest fantastische voorstellingen in een hoop alledaags stof. Eigenlijk heel bijzonder. De ‘Kunst van het Kijken’ in optima forma, de gave van het onbevangen ontdekken.

   Dat is aan zijn werk af te lezen. Wijnand is nog steeds iedere nacht actief in zijn met relieken overladen appartement in Tilburg Noord. Zijn betoverende werk ontstaat uit weinig, uit minder dan weinig, uit een paar haren, wat half vergane lappen, stukjes uitgedroogde planten, resten van dode dieren, magisch licht, de mossels niet te vergeten, en bovenal stof, stof en nog eens stof. Maar juist dat ontluisterende weinig levert een enigmatische en onnavolgbare wereld op, waar men uren in kan verdwalen. Dolen in een onbekend universum dat zich bij iedere aanblik telkens anders ontsluit. Krachtvoer voor elk leergierig oog, voor een gevoelige, haast zinnelijke waarneming, l'érotique du regard. Voor Wijnand ook een romantische mijmering naar een vervlogen verleden, wellicht zijn idiosyncratische nagalm van ‘À la recherche du temps perdu’. Oh, sorry, wat zeg ik nou? Heb ik het nou tóch over zijn magistrale werk gehad? Geeft niet, u heeft dit vast ook niet uitgelezen. Toch?

Sjon Brands